do 30-01
De eerste dag in Twee Rivieren vroeg op pad gegaan. Er zouden leeuwen met pubs rond een bepaalde
waterput zitten. Ik ben ze niet tegen gekomen. Wel zag ik een spotted hyena een berg op klimmen. Via
een omweg de berg op gereden, waar een picnicplaats is. Ik kwam de hyena daar inderdaad tegen, maar
het was een verlegen type, dus ik heb foto's van een afstand moeten maken.
Ook de eerste stokstaartjes tegen gekomen, maar de burcht kon ik niet vinden en dat maakt het juist
interessant. Er komen nog meer kansen langs mijn route. Op de plek waar ik gisteren de cheeta was
tegen gekomen lag nu een leeuw te slapen. Ik besloot daar te blijven, zodat als hij wakker werd en
besloot te gaan jagen dat ik op de eerste rij zat.
Op een gegeven moment stond hij op om meer in de shaduw te gaan liggen en toen bleek dat hij
hartstikke mank was. Jagen zit er voorlopig niet in. Nog wat vliegbeelden gemaakt van roofvogels die
achter de kleinere vogels aan jagen die bij het meertje komen drinken en wat vliegende secretaris
vogels vastgelegd.
Vanwege de hitte de campsite vrij vroeg weer opgezocht. Gisteren met een duits stel wezen eten. Was
erg gezellig. Ze hebben een reisschema dat raakvlakken heeft met het mijne, dus ik kom ze
waarschijnlijk wel weer tegen. Ze hadden ergens staan kijken toen er een kleine tornado ontstond.
deze zuigen grote hoeveelheden fijn zand de lucht in. je kunt het van kilometers afstand zien. Zij
vonden het wel interessant en bleven staan kijken, waardoor een seconde later hun auto vol zand zat.
Een van de gevolgen was dat de zoomlens van hun compact camera niet lekker in en uit schoof. Ik heb
allerlei tooltjes bij me om te voorkomen dat ik bij een klein defect de rest van mijn vakantie kan
vergeten. Daarmee hebben we de boel weer aan de praat gekregen.
Ik begin een beetje in mijn ritme te komen. Vaste plekjes voor mijn spulletjes, vaste handelingen
bij het opzetten en afbreken van de tent (het gaat steeds sneller),zodat ik niet voortdurend van
alles kwijt ben. Structuur..... Zo zie je maar waar zo'n trip allemaal niet goed voor is.
Morgen weer richting Namibie. Ik overnacht dan weer in Mata Mata.
vr 31-01
Hoe krijg je zoveel actie,drama, emotie en opwinding in een dag geperst. Vandaag zou ik weer naar
Mata Mata rijden. De voorgaande dagen was ik vroeg opgestaan omdat de dieren in de ochtenkoelte het
meest actief zijn. Dat had me eigenlijk niet veel opgeleverd, dus vandaag gewoon blijven liggen
terwijl de campsite alweer leeg loopt. Rond 05.30u begonnen met opruimen en ontbijten. Helaas bleek
de brander niet instaat om zoveel water aan de kook te brengen. Eerst gewacht, toen maar vast
begonnen aan mijn toastjes en later van ellende maar thee gezet met warm water (gruwel..) ipv heet
water. Resultaat is dat ik veel later dan gepland weg ging met weinig verwachtingen. Het was al ca
35 graden.De Kgalagadi staat bekend om zijn leeuwen met donkere manen. Erg mooi om te zien, maar ik
was ze nog niet tegen gekomen. Ik had alleen de leeuw bij het meertje gezien, maar die had zijn
beste tijd gehad. Onderweg kwam ik een grote kudde oryxen tegen, maar ze stonden stil en keken
allemaal een kant op, richting een drinkplaats waar ze blijkbaar naar toe wilden. Er stonden diverse
auto's stil om de groep te fotograferen. Ik volgde de kijkrichting van de oryxen en kon in de verte een leeuw zien lopen,
ook richting drinkplaats. Ik ben dus doorgereden naar de drinkplaats en stond op de voorste rij.
Toen ik het traject dat de leeuw ongeveer had afgelegd langs keek, kwam ik uit bij een grote boom en
daar lagen nog twee vrouwtjes een mannetje en minstens zes welpjes. Bingo. Dan is het een kwestie
van geduld en tijden blijven bakken in een auto die steeds heter wordt. Uiteindelijk heb ik de
volwassen dieren van heel dichtbij kunnen fotograferen, want ze kwamen allemaal drinken. De welpjes
werden nog gezoogd dus die hadden geen behoefte aan water. De welpjes heb ik van een (te) grote
afstand gefotografeerd.
Dan maar weer verder rijden. Na een half uur kwam ik een leeuwenpaartje tegen die op de weg lagen in
de schaduw van een boom. Ze lagen te slapen. Omdat ik in de buurt verder geen leeuwen kon ontdekken
nam ik aan dat ze zich teruggetrokken hadden om te paren. Dat houdt in dat je iedere twintig minuten
op een paring kunt rekenen. De airco had net z'n best gedaan om de temperatuur in de auto op een
aanvaardbaar niveau te brengen, maar no pain no gain, weer zitten bakken in de auto tot het
stelletje zover was. Het wachten werd beloond, ze werden allebei wakker en de actie kon beginnen.
Helaas was ik in een ongunstige positie terecht gekomen, waardoor ik opnames van de achterzijde moest
nemen. Het mannetje nam blijkbaar te lang de tijd, want het vrouwtje ging plotseling staan en......
draaide zich 180 graden en ging met haar gezicht in mijn richting weer liggen. Bingo, de volle actie
van voren vastgelegd, compleet met brul en indrukwekkende grimmas (daar moet ik ook eens op
oefenen). Volgens mij ben ik niet vreselijk emotioneel, maar ik heb de beelden met vochtige ogen
terug zitten kijken. Soms vraag ik me af waarom wilde ik dit ook alweer? Nou hierom dus. Om zo'n
proces (weet niet of dat de beste omschrijving is) op een paar meter afstand te zien is echt
fantastisch.
Maar weer verder gereden. Na een uur of zo zie ik wat consternatie bij een groep gnoes. Ze renden
wat door elkaar heen, maar bleven uiteindelijk staan met alle gezichten dezelfde kant uit. En wat
betekent dat... juist, roofdier in de buurt. Toen ik dichterbij kwam zag ik in de berm, half op de weg
heftig trappende poten. Het bleek een kalf van een gnoe, die gewurgd werd door een cheeta. De
cheeta schrok van mij en begon het kalf direct weg te slepen, op de zo karakteritieke manier, prooi
tussen de benen en blijven wurgen. De cheeta stopte uiteindelijk in de schaduw van een boom, waar ik
nog voldoene zicht had. Het kalf was een taaie, probeerde iedere keer te ontsnappen, maar na vele
minuten zag je hoe hij het moest opgeven. De cheeta was kapot en bleef hevig hijgend in de schaduw
liggen. Na ca een half uur begon het kreetjes te slaken, die moeders gebruiken om hun jongen te
roepen. Er kwam echter geen reactie. Het duurde bijna twee uur voor de cheeta zover was dat ze kon
gaan eten, en inderdaad al die tijd zitten bakken in de auto. Toen ik de eerste happen had
vastgelegd ben ik maar vertrokken. Ik had al veel meer dan waar ik op gehoopt had.
In Mata Mata een wasje doen, zo'n trip heeft ook z'n donkere kanten, maar bij deze temperaturen een
beetje rommelen in een bak met water heeft ook z'n voordelen.
Mijn toestel met telelens heeft de afgelopen dagen overuren gedraaid. Vanaf morgen wordt het toestel
met de groothoeklens het belangrijkste gereedschap, want dan kom ik in de mooie landschappen
terecht. Landschappen in Kgalagadi zijn ook wel mooi, maar je mag je auto niet uit.
